بحث جاودانگی دیجیتال، بحث خیلی جذاب و در عین حال ژرف یا فلسفی می‌تواند باشد. اگر ما بتوانیم اندیشه‌ها، اطلاعات، واکنش‌ها و کلا همه اطلاعات مغز خود را استخراج و دیجیتال کنیم، آیا به معنی واقعی کلمه به جاودانگی نرسیده‌ایم؟
پیش از این هم در یک پزشک برایتان سناریوهایی از این امکان را مطرح کرده‌ایم، اما در یک خبر بسیار جالب به تازگی اعلام شده است که پژوهشگران دانشگاه لیدز، یک چهره بسیار جذاب را جاودانه کرده‌اند، این چهره بسیار جذاب جویی تریبیانی از سریال فرندز یا دوستان است.
از زمانی که دوست‌داران این سریال، آخرین قسمتش را تماشا کرده‌اند، زمان زیادی می‌گذرد و در این مدت همیشه آرزو می‌کرده‌اند که دنباله آن یا دست‌کم یک فیلم یا قسمت نمادین از آن ساخته شود، امری که محقق نشد، اما حالا پژوهشگران دانشگاه لیدز توانسته‌اند الگوریتم‌هایی آماده کنند که می‌توانند تک تک شخصیت‌هایی یک فیلم و سریال را دنبال می‌کند و زبان بدن، حالات چهره و صدای آنها را تحلیل می‌کند و به کمک هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی، فیلمنامه را هم بررسی می‌کنند تا متوجه شوند زبان و شیوه استفاده از واژگان هر شخصیت، چیست.
نتیجه نهایی این فرایند، یک نسخه مجازی جاودانه از شخصیت مورد نظر است که می‌تواند جملات تازه بسازد و به صورت شفاهی و با تکان دادان صورت و لب‌ها، ادا کند.
حالا تصور کنید که همین کار در مورد همه شخصیت‌های یک سریال انجام شود و تکنیک رندر شدن این آواتارهای دیجیتال هم ارتقا پیدا کند یا اینکه تصور کنید که این نسخه‌های دیجیتال بتوانند با آدم‌های واقعی یا با هم تعامل کنند.
ما در ابتدای یک راه هیجان‌انگیز هستیم، راهی که با ایجاد رابطهای تعاملی کامپیوتری تازه شروع خواهد شد و با ایجاد فیلم‌های با شخصیت‌های مجازی که می‌توانند کلون برترین بازیگران درگذشته تاریخ سینما باشد، ادامه پیدا خواهد کرد، در این مسیر شهروندان عادی، درست به مانند دانشمندان، فرهیختگان و نیز تاریک‌اندیش‌ترین دیکتاتورها، می‌توانند چاودانه شوند و شاید روزی ما به جای مناظره‌های کم‌مایه این روزها، روزی شاهد مناظره دیکتاتورها و فیلسوفان و آزاداندیش‌ها با هم باشیم …
